හිත් අරණ උණු වෙලා
ගලායන කඳුළු කැට
ඇගේ ඇසක දියවෙලා
වසාගෙන පහළ ගඟ
උඩු හුළඟ සැඩ වෙලා
නසා වනසන වනය
මං තවම තනිවෙලා
හිත් වඩන බෙනය තුළ

දිය බුබුළු සුළං රැලි
පියයුරක දැවටෙනා
ඈ තනිව වැලපෙනා
ඉවසුමක දියවෙලා
කල්පයක් හැඩවුනා
සැඩ සුළං රළුවුනා
ඈ වරක් හිනැහුනා
කඩාගෙන පෙරලුනා

යලි යලිත් නොදකිනා
සුසුමක සැඟවුනා
ප්රේමණීය සරාගිනිය
මා පොළොවෙ වැලලුනා
කඳුළු ගිනියම් වුනා
හදවතක් පිපිරුනා
හිත ඇතුලෙ තනිවුනා
මම ඔහේ පැවතුනා